خلوتگاه من

بهش فکر کردم. من نه سال درگیر بودم . نه سال از سالهایی که باید تو خیلی از زمینه ها تجربه و رشد میداشتم رو درگیر بودم و شاید نزدیک به دو ساله که میتونم بگم رها شدم. میدونم که خیلی آسیب دیدم و میدونم که بخشیش خواسته خودم بود که تو اون وضعیت باقی بمونم. بابت اشتباهاتم و نگه داشتن خودم تو اون وضع به خودم افتخار نمیکنم و میدونم باعث مردن چیز هایی در درونم شدم که شاید هیچ وقت نتونم زندشون کنم ولی بابت تجربه کردنش، هرچقدر هم سخت، یه جورایی خوشحالم. اگر اون سالها رو نمیگذروندم  الان تاثیرش رو تو شخصیت و زندگیم نمیدیدم . میدونم تاثیرات منفیش کم نبوده و هنوز هم زمان هایی هست که از دیدن قسمت های مرده وجودم نفسم بالا نمیاد ؛ ولی این رو هم میدونم که شخصی رو که امروز تو آینه میبینم حتی اگه روزی هزار بار سرزنشش کنم، دوست دارم.