خلوتگاه من

مدت هاست اینجا قدم برنداشتم. خودم رو به اون طرف خیابون میرسونم و سارا رو رو نیمکت رو به روی ایستگاه پارک ملت میبینم. از دور میتونم لبخند قایم شده پشت ماسکش رو ببینم. با هم صحبت میکنیم برای کاری که برام شدنی به نظر نمیاد اما دلم میخواد هرچقدر دور و بعید، شدنی بشه. دلم میخواد بتونیم انجامش بدیم. دلم میخوادحقیقت پیدا کنه. کسی از آینده خبر نداره . همینه که زندگی رو جذاب و ترسناک میکنه. مگه به غیر از امید داشتن و به جلو حرکت کردن چه کار دیگه ای ازمون برمیاد؟