خلوتگاه من

امروز از بی نامی در اومدم. دنبال نشونه میگردم یک حس یک موسیقی یک تصویر یا یک اسم فرقی نمیکنه چی باشه فقط باید منو به من نزدیک کنه. انگار هر نشونه ای از خودم رو به فراموشی سپردم و به دلیلی هم این کار رو کردم ؛ اون دلیل هم خودش رو از من پنهان میکنه. اینکه دلیلش رو پیدا نمیکنم، میترسونتم. میترسم اینبار که باهاش مواجه بشم حتی تمام تلاش هام رو از یاد ببرم.شاید هم بتونم بپذیرمش و اون رو جزوی از خود الانم بکنم. نباید ترسید.