هی داره خودشو رو ازم قایم میکنه. نمیدونم کدوم یکی از اینا به شکل واقعیش نزدیک تره. نکته ی عجیب اینه که خیلی با هم متفاوتن و نقطه اشتراک مشخصی نمیشه بینشون پیدا کرد، واسه همینم تشخیص اینکه واقعا کدومشون هستم سخت شده.
دارم تمرین میکنم با دست چپم نقاشی کنم. خیلی سخته، دستم میلرزه و روش کنترل ندارم. ولی به خاطر قراری که گذاشتم فعلا باید با دست چپ کار کنم. منتظر میمونم. میخوام ببینم تا چند روز آینده چقدر میتونم کنترل دست چپم رو به دست بیارم.
این هفته برخلاف هفته های قبل حوصله تمرین کردن نداشتم ولی خوشحالم که به واسطه این چالش بالاخره کار کردم البته این دفعه با ذغال. کار کردن با ذغال برام خیلی راحت تر از کار کردن با رنگه.
کاری که انجام دادم مطابق تمرین های کلاس نیست. سطح ندیدم و خاکستری ها رو هم محدود نکردم ولی خودم از نتیجش راضیم. :)
بودن و نبودنت به یک اندازه اذیتم میکرد اما من انتخاب کردم نباشی. خودم رو اینطور قانع میکنم که اینجوری برات بهتره. من میخوام باور کنم که تو الان زندگی بهتری داری چون فقط اینجوری میتونم بار گناهم رو برای خودم کم کنم.
پ.ن: تو دوست داشتنی ترین پشمک سفید دنیا بودی.
همه جا سرده اما من درونم آتش دارم و این آتشیه که برای محافظت از هممون باید روشن نگهش دارم. اگر طوفان زد و در حال خاموش شدن بودم، از وجودت منو روشن نگه دار. این به خاطر هممونه. باید همدیگه رو زنده نگه داریم.
