این هفته برخلاف هفته های قبل حوصله تمرین کردن نداشتم ولی خوشحالم که به واسطه این چالش بالاخره کار کردم البته این دفعه با ذغال. کار کردن با ذغال برام خیلی راحت تر از کار کردن با رنگه.
کاری که انجام دادم مطابق تمرین های کلاس نیست. سطح ندیدم و خاکستری ها رو هم محدود نکردم ولی خودم از نتیجش راضیم. :)
بودن و نبودنت به یک اندازه اذیتم میکرد اما من انتخاب کردم نباشی. خودم رو اینطور قانع میکنم که اینجوری برات بهتره. من میخوام باور کنم که تو الان زندگی بهتری داری چون فقط اینجوری میتونم بار گناهم رو برای خودم کم کنم.
پ.ن: تو دوست داشتنی ترین پشمک سفید دنیا بودی.
همه جا سرده اما من درونم آتش دارم و این آتشیه که برای محافظت از هممون باید روشن نگهش دارم. اگر طوفان زد و در حال خاموش شدن بودم، از وجودت منو روشن نگه دار. این به خاطر هممونه. باید همدیگه رو زنده نگه داریم.
امروز سعی کردم برای فردا که قراره برای اولین بار تو کارم رنگ وارد کنم تمرین کنم. دلم میخواد فردا همه چیز خوب پیش بره و کارم رو برای اولین بار کامل کنم. من دارم یادمیگیرم، این حس خیلی امیدوارم میکنه :)
.
.
.
میگن اگر موقع دیدن ستاره دنباله دار آرزو کنی، آرزوت برآورده میشه....
سالها به این فکر میکردم که آیا من چیزی هستم که فکر میکنم هستم؟ همین باعث میشد توی خودم بگردم دنبال اونی که واقعا هستم. گاهی به نتایج عجیب غریبی در رابطه با خودم میرسیدم که الان میفهمم اکثرشون حقیقت نداشتن. اون موقع میترسیدم از اینکه یک روز به طور کامل چیزی که فکر میکردم هستم رو فراموش کنم و خب ترس فراموش شدن در طول تاریخ همیشه با انسان ها بوده و فراموش نشدن هم همیشه از دغدغه هاشون بوده. منم نمیخواستم کسی منو فراموش کنه و مهم تر از اون تو اون برهه نمیخواستم خودم، خودم رو فراموش کنم. الان بعد از گذشت اون سالها که به خودم نگاه میکنم میبینم خیلی چیز ها در رابطه با خودم رو فراموش کردم. البته نه این واسطه که الان من دیگه ای هستم. بلکه به این واسطه که مغزم با گذر زمان خیلی چیز ها رو فراموش کرده و روانم هم به دلایلی خیلی از الگو ها و خاطراتم رو پس زده تا به فراموشی سپرده بشن. با وجود این اگر از تمام احتمالاتی که میتونه ماهییت و هستی ما و این دنیا رو زیر سوال ببره بگذریم، من الان میدونم که کسی غیر از چیزی که میدونم هستم، نیستم. اما ترس فراموش شدن هنوز با منه.
در نهایت من یک روز میمیرم و بعد تمام کسانی که من رو به خاطر داشتن هم میمیرن. اون وقته که انگار من هیچ وقت حتی وجود نداشتم.
